Gedachtenpolitie

Ik heb altijd gedacht dat politiemensen niet zelf kunnen nadenken. Dat zij slechts gedachteloos andermans regeltjes uitvoeren. Dat elke poging hen enig begrip bij te brengen van de bedoeling van die regels steevast vastloopt in dooddoeners van het type “regels zijn regels”, de zogenaamde “Rita-rules”. Altijd dacht ik dat dat ook de reden was dat deze lieden nooit hun helm afdoen als ze u te woord staan: hun hersenpan is lichter dan een heliumballon en stijgt zonder helm dus direct op.

Tot vorige week. Plots bleek de hermandad een eigen mening te hebben bedacht: bediening van navigatieapparatuur tijdens het rijden moet strafbaar worden, aldus het KLPD. Onduidelijk was welke snor hier sprak namens het KLPD. Kennelijk eentje zonder helm. Eentje die had bemerkt dat de bediening van zijn TomTom hem de politiepet te boven ging. Dus dat moest maar verboden worden. Want zo lost men tegenwoordig elk probleem op: men verbiedt het gewoon, dan gaat het vanzelf weg.

Verheugd als snor was over zijn vers ontdekte zelfdenkend vermogen, ging hij nog even door. Niet alleen het inkloppen van de TomTom, ook het draaien van een sjekkie, het kijken naar de TV en het lezen van de krant moest strafbaar worden. Alleen tijdens het autorijden, zo begreep ik althans het bericht. Hoewel, je weet maar nooit. Het lezen van kranten wordt in sommige landen ook in het algemeen wel als een bedreiging van de staatsveiligheid gezien.

Kijk, zo’n verbod opent mogelijkheden. Maar ik ben wel benieuwd hoe men dit in wetgeving zou willen vormgeven. Welnu, ook dat had snor voor ons uitgeplozen: artikel 13 moest weer worden ingevoerd. Natuurlijk, het magische artikel 13! Het kompas waarop elke veilige samenleving vaart, geen behouden volk kan zonder! Onbegrijpelijk dat we het ooit hebben geschrapt. Want wat leerde artikel 13 ons, dolende onderdanen, destijds? “Gij zult alles doen om uw auto goed te besturen”. Kijk, dat biedt houvast voor de dwalende dommerik.

Wat moet men eigenlijk zoal doen om de auto goed te besturen? Ikzelf om te beginnen tuur onafgebroken met één oog naar de snelheidsmeter, want die floept anders telkens weer boven de strakke stapvoetse limiet. Tegelijk baant mijn andere oog zich een weg door alle verkeersborden die mij het zicht op het verkeer ontnemen, om nog maar te zwijgen van de talloze wijze adviezen waarmee Vadertje Staat ons het lichtend pad toont. Dus om geen slaaprijder te worden neem ik elke 15 minuten een uur rust, houd ik daarbij 2 seconden afstand van andere rustenden, en als ik rijd, rijd ik met m’n hart. In m’n keel wel te verstaan. Want het is nog een hele kunst om binnen de duurzaam-veilig-lijntjes te blijven. Die duiken op de meest onverwachte plekken op, samen met drempels en vluchtheuvels. Aan autorijden kom ik nauwelijks toe.

Dus hoe ik nog een krant tussendoor moet lezen? En een goed boek kom ik al helemaal niet aan toe. Vaak rijd ik zelfs een hele rit met een half uitgepeuterde neuskeutel. Dan komt het er gewoon niet van om het karwei af te ronden. Meestal is ook bij aankomst mijn koffie koud en mijn snaveltje pas half opgemaakt. Al die gelijktijdige taakjes zijn gewoon teveel voor mijn werkgeheugen. Verbieden dus maar wat mij betreft.

En dan zijn we er nog niet. Want er zijn nog veel meer dingen die afleiden van het verkeer. Waar halen die haantjes bijvoorbeeld toch telkens de tijd vandaan om te loeren en te toeteren naar lekkere kippetjes? Hup, verbieden dat gesjans, want daar komen ook ongelukken van. We zetten wel een paar undercover lok-kippen in om die gasten erbij te lappen met hun opdringerige lokroepgekukel. Maar wedden dat ze dan toch nog stiekem zitten te fantaseren over malse kippetjes, die viezeriken? Letten ze nog steeds niet op! Onreine gedachten moesten dus ook maar verboden worden.

Dat krijg je er dus van: als politiemensen zelf gaan nadenken, leidt dat uiteindelijk tot gedachtenpolitie. Zitten we straks achter het stuur met tien elektrodes op ons koppie geplakt en is nog slechts die hersenactiviteit toegestaan die dient om de aanwijzingen van de wegbeheerder gedwee om te zetten in een vast aantal voorgeprogrammeerde handelingen. Elk afwijkend denkpatroon wordt acuut bestraft met een elektrische schok, waarna het voorval direct wordt doorgegeven aan Leeuwarden zodat u reeds bij thuiskomst de acceptgiro aantreft.

Om dit soort ontwikkelingen te voorkomen lijkt het mij wenselijk dat de politie niet weer zelf nadenkt. Monteer die elektrodes standaard in hun helm, zodat wij worden gewaarschuwd als zich onverhoopt een denkpatroon ontwikkelt. Gebruik wel hypergevoelige apparatuur, van het type waarmee men ook buitenaardse intelligentie tracht op te sporen. Want ik voorspel grotendeels achtergrondruis.