Hol van de leeuw

Onlangs organiseerde de ANWB haar jaarlijkse cursus verkeersrecht. Ook uw trouwe tweevoeter was uitgenodigd om zich een hele dag te laten ophokken in deskundig gezelschap, voornamelijk bestaande uit politie, justitie, rechterlijke macht en het ministerie van V&W. Vijandige omgeving dus. Maar genoeg inspiratie voor minstens een jaar gekakel.

Aanvankelijk leek het meer een voorstelling van de plaatselijke kleinkunstamateurs. Het eerste personage dat zich schoorvoetend achter het spreekgestoelte waagde had zorgvuldig papa’s verkleedkist doorzocht. Met treffende attributen vertolkte hij glansrijk de rol van docent aan de politieacademie. Zijn bronzen dasspeld zorgde ervoor dat de stripfiguurtjes op zijn feestelijke das niet op de vlucht sloegen voor het felle kleurenlijnenspel op overhemd en colbert.

Het typetje dat vanonder zijn imposante plaksnor tot ons sprak was opzichtig gejat van Hans Teeuwen. Met een accent dat alleen nog floreert in sociale werkplaatsen in diepdonker zuidoost Brabant verhaalde hij over handhaving en “uggeltjes”. Als ik zijn warrige verhaal goed heb begrepen zijn dat kleine diertjes die leven in alcohol. Zodra ze in de menselijke bloedbaan zijn beland, lopen ze overal in de weg te klieren. Ze spelen verstoppertje en laten telkens iedereen schrikken en struikelen. Daardoor wordt de doorstroming van en naar de hersenen verstoord en loopt de hele boel dus hopeloos vast. Een soort micro radarcontroles zeg maar. En verenigd met z’n honderden kunnen ze zelfs hele auto’s ondersteboven in de sloot doen belanden. Onbegrijpelijk dat de politie juist deze onsympathieke pestbeestjes wil handhaven.

Eenmaal uitgegniffeld over deze carnavaleske veldwachter, bekroop mij het ongemakkelijke gevoel dat hij wellicht toch geen ingehuurde act was. Snorremans was echt docent voor het toekomstige hogere politiekader! Dan wil je dus niet weten wat voor simplistische debiliteiten gewone dienders op de politieschool voorgeschoteld krijgen.

Gelukkig werden de leergierige cursisten daarna serieus bijgepraat over de doorzichtige symboolpolitiek van het puntenrijbewijs. En over de laatste inbreuk op onze rechtsstaat, die Donner als een dief in de nacht stilletjes erdoor had gefietst toen ons parlement weer eens afgeleid was door triviale futiliteiten. Terwijl alle parlementariërs oprechte verbazing veinsden dat een enthousiaste nieuweling de Haagse stolp maar “vuil en vunzig” vond, werd achter hun rug bij hamerslag de Wet OM-afdoening goedgekeurd. Zo kwam het ideaal van totale afschaffing van de rechterlijke macht weer een stap dichterbij. En er liggen nog meer fraaie monsters op de loer, zoals gemeentelijke verkeershandhaving. U gaat er hier alles over lezen.

Een moderne cursus kan niet zonder workshop. Dus werkwinkelden we opgewekt de dag uit. De keurige dame die mij als tafelgenoot had getroffen bleek één van de adviseurs van minister Peijs te zijn. Trouwe lezers weten dat ik juist deze babbelaars als hoofdverdachten beschouw voor alle ellende die de ervaren weggebruiker heeft te verduren. Bij haar eerste aanblik rispte mij al direct een associatie op. Ik zag een felrode mistlamp, die een Diahatsjoe Cuore voortduwde, links op een tweebaans uitvalsweg, 49 km/u, dapper haar wekelijkse ding doende, ditmaal naar het tuincentrum, om voor de rest van de week weer te worden ingeruild voor de OV-jaarkaart. Maar wel een mening over verkeer hebben.

Zou een nadere kennismaking mijn vooroordelen ontkrachten? Oprecht geïnteresseerd vroeg ik haar welke informatiebronnen V&W zoal gebruikt. Zoals verwacht beperkte haar antwoord zich helaas tot de bekende officiële verkeerskunders. Ik opperde om ook eens een internetforum te raadplegen. Om te kijken wat ervaren weggebruikers er allemaal van vinden. Een misprijzende blik viel mij ten deel. “duh, de mening van het gepeupel”, druipte het vol dedain uit haar ogen. Nee, daartoe verlaagt het ministerie zich niet.

Ik benadrukte dat zo’n forum meer te bieden heeft dan dom en ongenuanceerd gescheld. Dat het een waardevolle aanvulling is op de officiële rapporten, die in al hun wetenschappelijkheid soms de meest basale aspecten over het hoofd zien. Dat er interessante gezichtspunten worden verkondigd. Dat de werkelijke beleving van de weggebruiker juist treffend blijkt ut klare recht-voor-z’n-raap taal. Dat ook de oppervlakkige mening van een simpele ziel veelzeggend kan zijn. En dat zelfs de domme onzin die één of andere platte campinggast uitkraamt toch moet worden gehoord?

Ik zag haar denken: “Ja…, maar wij hebben Koos”