De drie magische B’s

Bouwen, Benutten & Beprijzen. Met deze drie magische B’s wil de nieuwe verkeersminister Camiel Eurlings het fileprobleem aanpakken. Daarin bijgestaan door drie andere B’s: die van zijn charmante assistente Tineke Huizinga. Maar niet gevreesd: zij zal zich voornamelijk bezighouden met de waterwegen. Voor het eerst sinds 1982 staat er dus weer eens een man aan het roer van ons verkeersbeleid: ligt daar dan misschien de oplossing? Feit is dat 25 jaar vrouwelijke stuurmanskunst gepaard ging met toenemende verkeersellende. Een bekend cliché dringt zich op, maar laat ik niet in flauwigheden vervallen.

Hoe zou de eerste werkdag van onze minister er uitzien? Vol goede bedoelingen neemt hij plaats achter zijn bureau. Direct belemmeren stapels verkeerskundige rapporten hem het zicht, zowel letterlijk als figuurlijk. Ergens tussen die opgestapelde misvattingen staat een bos bloemen met een briefje, van Karla: “Beste Camiel, hier een ruikertje, dagelijks water geven dan blijven ze mooi; zorg ook goed voor Koos, laat hem wekelijks op tv wat domme vragen van kaboutertje André beantwoorden, dan voelt-ie zich slim, en dan geloven de burgers hem. Veel succes! P.S. Sorry van die files, ruim jij ze even op?”.

Eurlings woont in Zuid-Limburg, maar ondanks die dubbele nationaliteit heeft hij mijn vertrouwen. Elke dag op en neer naar Den Haag moet voor zo’n dynamische jongeman al gauw ondraaglijk worden. En zo hoort het: degene die het beleid bepaalt moet het gekluns van zijn onderdanen aan den lijve ondervinden. Vanaf de achterbank van zijn limousine moet hij met eigen ogen kunnen zien waar het mis gaat. Hij moet zich verbazen over alle zinloze belemmeringen, vluchtheuvels, stoepjes, drempels, paaltjes, strepen, verdrijvingsvlakken, flitspalen en spitsstroken. En over linksplakkers, middenbaantuffers en Koos-achtigen. Ook moet hij een keer, te laat voor een afspraak, en eindelijk uit een fuik van filofielen bevrijd, een héél klein beetje doorrijden, zodanig dat zijn chauffeur een invordering rijbewijs oploopt. Hij moet de onzinnigheid en onredelijkheid van het huidige beleid tot in zijn poriën voelen.

Totdat hij plots beseft waar het aan schort. Tijdens de eerstvolgende werkbespreking zal hij dan zijn medewerkers schokken met de stelling dat het fileleed helemaal niet wordt veroorzaakt door te snel rijden. “Langzaam duurt het langst”, zal hij uitroepen, liefst net op het moment dat één of ander verkeerskundig ringbaardje weer een pleidooi voor een landelijke snelheidsverlaging wil afsteken. Camiel zal dan uitleggen dat elke opstopping niet achteraan, maar vooraan wordt veroorzaakt. Wazig van onbegrip zal zijn personeel hem aanstaren als hij betoogt dat Karla en Koos juist de verkeerde mensen hun rijbewijs afnamen. Dat het gevoerde schrikbewind ertoe heeft geleid dat steeds meer weggebruikers als bange wezeltjes van flitspaal tot flitspaal voortschuifelen, angstig achter elke struik loerend of ze misschien ook daarvandaan door een knecht van Koos worden begluurd.

Geheel in de traditie van V&W zal hij zijn beleidsmakertjes dan de opdracht geven een flitsende campagne te verzinnen waarmee zijn onderdanen spelenderwijs naar de enige echte oplossing worden gedresseerd: gewoon een beetje doorrijden! Een campagne die alle voorgaande in één klap doet vergeten. Met een leus die zelfs Koos en André kunnen begrijpen. Een voorbeeld: “Vrij baan? Sluit dan aan!”, of “Er zijn nog duizenden wachtenden na u”. Met als logo een wapperende blauwe vlag. In de autoracerij wordt daarmee aangegeven dat men een snellere achterligger ophoudt. Een coureur die zo’n vlag driemaal negeert krijgt een drive-through penalty: die wordt dan tijdelijk van de baan gehaald.

Inderdaad, driemaal blauw is rood: de drie magische B’s…